Ik ben het beu. En precies dát is waarom ik doorga.

Week 24: Ik had er genoeg van (en dat wil ik eerlijk delen) en week 25 doen we even samen

Lieve lezer,

Het is even stil geweest. Week 24 heb ik overgeslagen. Niet omdat ik niets te vertellen had – maar omdat ik er zelf even door zat. Moe van het ‘moeten’. Teleurgesteld dat zo weinig mensen de challenge nog volgen.

En toch… hier ben ik weer. Met een open hart, en misschien net iets meer mildheid voor mezelf dan anders. Want volhouden is geen rechte lijn. Het is een golvende beweging – soms vooruit, soms stilstand, soms achteruit… en dan weer opstaan.

Deze blog is dus voor jou én voor mij. Om te tonen dat ik óók worstel. Dat ik óók af en toe een steek laat vallen. Maar dat ik kies om terug te keren. Omdat ik geloof in wat deze challenge doet – in wat het ons brengt, elk op onze manier.

Ik zal eerlijk zijn: week 24 was er gewoon even niet. Er kwam geen blog. Geen post. Geen nieuwe gewoonte. Niet omdat ik niets te vertellen had – maar omdat ik het echt even beu was.

Niet alleen moe van het schrijven of het plannen. Maar vooral moe van het gevoel dat ik dit nog alleen aan het volhouden was. Elke week opnieuw met toewijding delen, inspireren, motiveren…en dan zien hoe steeds meer mensen afhaakten. Ik voelde me gefrustreerd. Teleurgesteld. Verdrietig ook. En dat wilde ik niet op papier zetten. Want het voelde als falen.

Maar dat ís het niet.Want deze week heeft me misschien wel meer geleerd dan alle andere weken samen.

Ik mocht voelen wat er onder die frustratie lag: Het verlangen naar verbinding. Naar échte betrokkenheid. En ook: mijn eigen kwetsbaarheid – dat ik dit project niet als robot doe, maar als mens. Een mens die ook wel eens twijfelt. En die óók af en toe gewoon geen zin heeft.

Ik heb het even opgegeven, ja. En juist daarom zit ik hier weer. Omdat ik weet dat het moment waarop je denkt dat je wil stoppen,vaak precies het moment is waarop het belangrijk wordt om te blijven.

Week 25: Opnieuw beginnen is ook volhouden

Na een week van stilte, kwam er langzaam weer beweging. Geen spectaculaire herstart, maar gewoon… een klein beetje goesting.E erst een wandeling. Toen een idee. Dan een kop thee en mijn laptop. En ineens dacht ik: misschien is dit wel waar het écht over gaat.

Niet over perfect 52 weken alles netjes doen. Maar over durven terugkomen. Over trouw blijven aan iets wat je ooit met vuur begon – ook al voel je dat vuur soms alleen nog als smeulende as.

Volhouden is geen rechte lijn. Het is een cyclus.Eentje van proberen – vallen – voelen – kiezen – opstaan.Telkens opnieuw.

En weet je? Dat is precies wat ik nu doe. Niet met grote voornemens of een inhaalplan. Maar met zachtheid. En intentie.

Nieuwe gewoonte van week 25:

Eerlijk blijven naar jezelf toe – ook als dat betekent dat je even moet pauzeren.

Ik geef mezelf deze week geen nieuwe actie, maar een uitnodiging: om eerlijk te luisteren naar mijn energie. Om te schrijven vanuit waarheid, niet vanuit ‘moeten’. En om mild te zijn voor elk stukje dat even geen zin heeft – maar toch wíl blijven meedoen.

En jij? Ben jij nog mee? Of ben je ook stilgevallen? Heb je jezelf al een keer streng toegesproken… of juist genegeerd?

Wat als we deze week gewoon erkennen waar we staan – zonder oordeel, zonder moeten, zonder masker?

Laat me weten hoe het met je is. Zelfs (of juist) als je bent afgehaakt. We hoeven dit niet perfect te doen. Alleen écht.

Ik ben er weer. En ik blijf.Voor jou, voor mij, voor wat dit onderweg aan het worden is.

Met liefde,

Anouschka