Achter de glimlach van een zelfstandige – Deel 2: Wat je niet ziet, is wat eraan voorafging

Deze foto is getrokken in Vauvert in Frankijk. Aan mijn glimlach zie je het niet. Maar ik zat toen oh zo diep... een burn out.... en wel voor de tweede keer in mijn - toen nog jonge leven.

Soms lijkt het alsof we zomaar ‘iets’ zijn begonnen. Alsof het vanzelf ging: een praktijk opstarten, een aanbod bedenken, klanten helpen. Maar achter die glimlach schuilt een jarenlange weg. Eentje die je niet zomaar ziet. Maar die alles zegt over wie ik vandaag ben.

Achter elke glimlach zit een verhaal. Achter het werk dat ik vandaag doe,zit niet alleen passie —maar ook jaren van toewijding, keuzes en groei. Niet altijd zichtbaar. Maar voelbaar in alles wat ik vandaag geef.

Wat je niet ziet,is dat ik in 2014 al begon met opleidingen. Omdat ik voelde: dit is de richting waarin ik wil gaan. Omdat ik honger had naar kennis, naar verdieping, naar échte gezondheid. En omdat er iets in mij riep dat sterker was dan het systeem waarin ik werkte.

Wat je niet ziet,is dat ik in 2017 al startte in bijberoep. Klein. Zoekend. Tussen kinderen, huishouden, werk en leven. Niet wetend of het zou lukken,maar wetend dat ik móést beginnen. In de schaarse vrije uren, bouwde ik in stilte aan iets wat nog geen naam had,maar wel al een hart.

Wat je niet ziet,is dat ik in augustus 2019 –tijdens een diepe burn-out in het Zuid-Franse Vauvert – op een houten terras zat met een notitieboek op schoot. Elke ochtend om 5 uur schreef ik. Terwijl mijn zoon en partner nog sliepen,zocht ik naar licht. En vond ik woorden die me weer adem gaven. Daar, tussen het loslaten en het opkrabbelen,plantte ik een zaadje.

Dat zaadje werd in januari 2020 een beslissing: ik word voltijds zelfstandige. Niet omdat het de makkelijkste weg is. Maar omdat het de mijne is. Omdat ik voel dat ik iets te brengen heb.

En toen kwam Corona, nog geen 3 weken na de opening... Ja wat doe je dan? Vallen, opstaan en weer doorgaan.... toch ....

Wat je niet ziet,zijn de avonden vol studie. De weekends met bijscholingen. De momenten waarop ik twijfelde,maar tóch bleef doorgaan. De motivatie die ik telkens opnieuw moet oproepen,ook als het stil blijft. Ook als niemand het lijkt te merken.

Wat je niet ziet,is hoeveel liefde er zit in elk detail. Hoe ik blijf bijleren, verdiepen, aanpassen. Niet om te volgen wat “werkt”,maar om trouw te blijven aan wat klopt.

Wat je misschien ook niet ziet,is hoe eenvoudig het lijkt om voor gemak te kiezen. grote keten. Een webshop. Een snelle klik. Maar achter een kleine, lokale zelfstandige zit iemand die kiest. Voor kwaliteit. Voor aandacht. Voor échte betrokkenheid.

En dit is geen klaagzang.Het is een ode. Een eerbetoon aan alle kleine zelfstandigendie elke dag opnieuw bouwen aan hun droom. In stilte. In eenvoud. In kwetsbaarheid én in kracht.

Want ja — het is soms verdomd moeilijk. Om door te gaan. Om niet op te geven. Om trouw te blijven aan je missie, terwijl de wereld liever klikt, scrollt of vergelijkt.

Maar ook:het is magisch. Als iemand zegt:"Dankzij jou voel ik weer ruimte."Of:"Ik voel me weer een beetje mezelf."

Dat is waarvoor we het doen. Niet voor massa. Niet voor winst. Maar voor betekenis. Voor dat ene moment waarop je voelt: dít is waarom ik ooit begon.

En dat is misschien wel het mooiste van alles: Dat achter die glimlach geen toeval zit. Maar jaren van opbouw. Van innerlijk werk. Van luisteren naar iets wat groter is dan zekerheid. En de moed om daarop te vertrouwen.

Voor mezelf. Voor jou. En voor iedereen die — net als ik —elke dag kiest voor echt.

🌀 Deze blog is een eerbetoon aan iedereen die in stilte blijft bouwen aan iets moois. Een herinnering aan wat je niet ziet,maar wat er wél is. En zoveel meer waard is dan je denkt.

Deze fot is genomen tijdens mijn teacher training Bikram Yoga

Wat je niet ziet,zijn de honderden uren die ik heb geïnvesteerd.In opleidingen, in boeken, in bijscholingen. In fouten maken en opnieuw beginnen. In blijven zoeken tot iets klopte — niet volgens een handleiding,maar volgens mijn gevoel.

Wat je niet ziet,is hoeveel nachten ik heb wakker gelegen omdat iets me raakte. Of hoeveel tijd ik steek in het uitzoeken van de beste methode,de juiste aanpak, de meest passende ondersteuning. Niet omdat het moet. Maar omdat ik niet anders kan.

Mijn werk is geen routine. Het is een levend proces, doordrenkt van wie ik ben.Ik breng mijn kennis, ja. Maar ook mijn ervaring. Mijn intuïtie. Mijn mens-zijn. En precies dát maakt het verschil.

Want achter de schermengebeurt zó veel dat niemand ooit ziet. Een zelfstandig leven betekent zelf plannen, zelf dragen, zelf beslissen. Het betekent doorgaan, ook als het even moeilijk loopt. Het betekent jezelf blijven motiveren —zelfs wanneer je even geen bevestiging krijgt van buitenaf.

En toch…ik zou het niet anders willen.

En als jij ooit gekozen hebt voor iemand zoals ik —iemand die met hart en ziel werkt —dan heb je meegegeven aan iets dat groter is dan je denkt. Want wat je niet ziet… is de impact die jij óók hebt. Door bewust te kiezen. Door mee te bouwen. Door lokaal te steunen.

Dus achter die glimlach…Zit geen vanzelfsprekendheid. Maar kracht. Inzet. Liefde. En een stille, dankbare hoop dat het verschil gevoeld wordt.

Oprecht uit mijn hart

Anouschka