Ik heb lang getwijfeld of ik dit zou doen, het is toch wel een beetje blootgeven van jezelf maar ik doe dit vooral omdat ik weet dat ook jij dit gevoel misschien ook wel eens hebt...Soms heb je dat gevoel dat het even niet meer gaat, dat gevoel dat je overvalt (of eigenlijk toch niet.... je voelde het al lang aankomen maar negeerde het gewoon....) Je weet het even niet meer. Een gevoel alsof je verdwaalt bent in je eigen stad. Het gevoel dat het pad dat je aan het bewandelen bent en helemaal had uitgestippelt niet loopt zoals je dat had voorgesteld... Je blijft doorlopen, maar hebt geen idee naar welke kant je moet gaan, het gevoel dat je het noorden kwijt bent. Dat gevoel bekroop ook mij de laatste weken. Wees gerust: geen keiharde crisis of een intens naar gevoel. Ik wist simpelweg even niet meer wat ik wilde en moest doen. Het is een hectische jaar geweest voor iedereen maar net dat heeft me ook kracht gegeven om door te gaan met al mijn dromen. DE oplossing en antwoorden heb ik natuurlijk niet zomaar gevonden, maar ik heb wel het gevoel dat ik stap voor stap de goede kant op ga. Zit jij ook in deze situatie? Speciaal voor jou, voor als jij dit (een beetje of heel erg) herkent, deel ik 5 tips.
Laat het gevoel op je afkomen en omarm het.... laat het gevoel er gewoon zijn. Ook jij mag je wel eens miner goed voelen ,die mindere dagen horen er gewoon bij. Ze zijn een deel van het leven en geven je nadien ook weer de kracht om door te gaan.
Het is niet altijd wat het lijkt... Stop daarom met vergelijken en richt je op jezelf! Waar sta jij nu? Naar waar wil jij gaan en wat wil jij nu echt? En wat kun jij daar aan doen? Jezelf vergelijken met anderen heeft echt geen zin. Op social media ziet alles er soms heel mooi uit maar hoe voelt die persoon zich echt?
Denk even na, niet te lang en praat.... dit is eentje dat wat moeilijker gaat. Want praten en je gevoelens blootgeven is je soms heel kwetsbaar opstellen en zeker online, waar de hele wereld kan zien en voelen. Maar ik wou het er toch op wagen :-) want praten met de juiste mensen doet zo goed. Een fijne babbel en iemand die zichzelf herkent in je verhaal, iemand die je een troostend woord geeft of ervaring en gevoel dan ook deelt. Wat zou de wereld toch mooi zijn als iedereen meer over zijn "echte" gevoel zou durven praten. Zouden we elkaar dat wat meer gaan begrijpen?
STOP met PIEKEREN en start gewoon. Ga over tot actie want piekeren lost niets op.....Bekijk het allemaal even van op een afstand, ga iets leuks doen, wandelen, fietsen, sporten, ....(Ikzelf hou enorm van de zee, de zee brengt me tot rust) en misschien komen de oplossingen dan vanzelf. Wat ging er mis, is het elke keer opnieuw hetzelfde dat misloopt? Misschien moet je het dan toch veranderen?
Wat je echt niet mag vergeten en misschien nog wel het allerbelangrijkste als je het even niet meer gaat: wees toch gewoon lief voor jezelf, wees niet zo streng en vraag niet te veel van jezelf. Dit gevoel vraagt al zoveel energie laat je hier niet in opzuigen het is al moeilijk genoeg. Gun jezelf de rust en ruimte die je nodig hebt en leg de lat niet te hoog. Huilen is ok, het kan zo opluchten, geef jezelf de tijd om alles op een rijtje te zetten en morgen is toch weer een nieuwe dag... een nieuwe week een nieuwe moment om er weer helemaal voor te gaan!
Heel veel liefs
Anouschka
