Wat je niet ziet, maar wat ik wel voel

Achter de glimlach van een zelfstandige – Deel 1: Wat je niet ziet, maar wat ik wel voel

Soms lijkt het alsof het allemaal vanzelf gaat. Alsof het leven als zelfstandige alleen maar vrijheid en voldoening is. Maar achter de schermen leeft ook iets anders. Iets wat ik vandaag met je wil delen…

Ik doe mijn werk met hart en ziel. Niet omdat het moet, maar omdat het mag. Omdat ik voel dat ik met mijn werk een verschil maak. Dat ik iets kan betekenen – soms klein, soms groot – in iemands proces van heling, rust of thuiskomen bij zichzelf.

Als iemand mijn praktijk binnenstapt, zie ik geen 'klant'. Ik zie een mens. Iemand met een verhaal, een lijf, een gevoeligheid. En die neem ik mee. Niet enkel tijdens de afspraak, maar vaak ook daarna. Want bijna iedereen die ooit bij mij kwam, leeft ergens nog in mijn gedachten. Op een onverwacht moment kan ik denken: hoe zou het met haar gaan? Heeft hij de rust gevonden die hij zocht?

Dat is wat je niet ziet. Maar wat ik wel voel.

Ik voel verhalen. Ik voel energieën. Ik voel wat er leeft in de ander. En dat is mijn kracht. Maar het is ook mijn gevoeligheid.

Wat je niet ziet, is hoe vaak ik vroeg opsta met mijn hoofd al vol. Hoe ik de dag begin met liefde voor mijn werk, maar ook met een lijst die oneindig lijkt. Hoe ik tussen afspraken door boodschappen probeer te doen, berichten beantwoord, de was draai, probeer te koken en ook altijd gezond, te luisteren, te zijn. Hoe ik in mijn hoofd al aan het volgende project denk, terwijl ik nog midden in het vorige zit.

Wat je niet ziet, is de vermoeidheid die zich soms opbouwt. De avonden waarop ik nog bezig ben, terwijl mijn lijf al om rust vraagt.

De momenten waarop ik twijfel of ik het allemaal wel goed doe.

De keren dat ik alles geef in een sessie — omdat ik voel hoeveel nood er is aan echt contact — en daarna even in stilte moet landen.

Ik geef mijn werk niet zomaar vorm. Ik ben mijn werk. Het is doordrenkt van mijn ziel, mijn ervaring, mijn intentie. En ik zou het voor geen geld van de wereld willen inruilen. Maar het is niet licht. Het vraagt veel. Soms meer dan zichtbaar is.

Soms verlang ik naar een beetje zachtheid terug. Een woord, een bedankje, een teken dat ik ook gezien word. Niet uit nood of hunkering, maar gewoon omdat het goed doet te weten dat wat ik geef ook aankomt.

Want achter die glimlach zit een mens. Iemand die niet alles perfect doet. Iemand die soms moe is. Die af en toe de draad even kwijt is. Maar altijd weer terugkeert, omdat ze gelooft in wat ze doet.

En dat is misschien wel het mooiste van zelfstandig zijn: ik kies dit leven. Met alles erop en eraan. Met de volle verantwoordelijkheid én met het diepe geluk dat ik iets mag betekenen.

Maar af en toe… wil ik ook gewoon even zeggen: zie mij ook.